* Blog Całkiem Lubię Chwasty właśnie przeprowadził się do nowej domeny. Widzę, że przepis ze starego bloga został udoskonalony, i tej wersji nie testowałam. Wygląda na kozacką. Zmniejszona ilość wody, wlewanie wody do płatków, podgrzewanie ługu, wlewanie oleju do ługu... Nie wiem, czy mam odwagę. Na dodatek mam w tej chwili naprawdę dużą porcję mydła rzepakowego z pierwszej produkcji, które nie wiem, kiedy zużyję - albo kiedy rodzina mi je wybierze. Jak zobaczę dno w słoikach, zacznę myśleć o powtórce.
Rozmieszałam wodorotlenek. KOH rzeczywiście jest w formie płatków, nie granulek, co widziałam po raz pierwszy, bo do tej pory nie otwierałam tamtej butelki. Widoczna była różnica w reakcji z wodą: odbywała się znacznie gwałtowniej, całość burzyła się, a przy mieszaniu słychać było ciche trzaskanie - pewnie tworzyły się albo pękały bąbelki. Szczególnie mocno uważałam, żeby opary nie zaleciały mi w twarz.
Potem wlałam ług do garnka z olejem i dość długo blendowałam, wreszcie wstawiłam całość do piekarnika nastawionego na 60-70 stopni. Tam się to grzało, a ja co jakiś czas podchodziłam i mieszałam. W sumie odbywało się to spokojnie, bez wielkiego rozwarstwiania się i prób kipienia. Trwało dłużej, niż zakładałam, choć i tak nie osiem godzin, a trzy i pół. W końcu po coś wlałam tę setkę wódki do masy.
Wyszło mi z tego ładne mydło, jak złotawy kisiel albo bardzo gęsty krochmal. To duża porcja, wystarczyła na dobrych kilka słoiczków i pudełek. Jest wydajne: wystarczy delikatny, lśniący ślad na kuchennym zmywaczku, aby wymyć do czysta cały zlew. Pomogło mi też dotrzeć osad z herbaty na różnych szklankach i kubkach, choć nie do końca je lubię w tej kwestii, bo mam wrażenie, że samo zostawia warstewkę osadu i trzeba je solidnie domyć. Do spraw kuchennych zamierzam zrobić mydło potasowe z oleju kokosowego. Jestem go bardzo ciekawa.
Jak widać na zdjęciu, kolor ma bursztynowy, dość jasny. Podobno innym wychodziło ciemniejsze. Powierzchnia jest taka lśniąca i jedwabista. Pachnie bardzo delikatnie, czystym mydełkiem. Lubię ten zapach. Ktoś narzekał, że rzepakowe śmierdzi. Nie wiem, widać tak niektórzy mogą to odbierać. Może użyli oleju innej produkcji, a może są szczególnie wrażliwi? Do mycia rąk i ciała jest za ostre, bo proporcje dobrane zostały tak, aby wyszło zerowe przetłuszczenie, albo prawie zerowe, skoro skład oleju rzepakowego może się zmieniać w zależności od miejsca pochodzenia, gleby i innych czynników. Czyli zedrze tłuszcz i brud, ale nic nie zostawi w zamian. Zdarzało mi się jednak coś tam nim czyścić, zostało mi na rękach, zmyłam - i żyję. Nie mam gorzej wyługowanych, niż po latach stosowania płynu do naczyń.
Oczywiście musiałam wypróbować przepis na płyn do prania z Całkiem Lubię Chwasty**. Nie robiłam jednak sześciolitrowej porcji, a poprzestałam na dwóch litrach. Znowu zgodnie z instrukcją rozmieszałam mydło w wodzie, używając blendera, bo rzeczywiście rozpuszcza się dosyć trudno i długo. Domieszałam boraksu i sody kalcynowanej i zostawiłam całość na dzień albo dwa w garnku. Na początku mieszanina była po prostu wodnista i przejrzysta, ale po odstaniu zagęściła się do konsystencji niezbyt mocnego krochmalu. Przelałam ją do dwóch pojemników. Do jednego dałam odrobinę zapachu lawendowego, w drugim zrobiłam odważniejszą mieszankę, choć olejków nie było wiele. Zdaje się, że znalazła się tam lawenda, róża i petitgrain. Tego właśnie płynu używam teraz do prania, na przemian z proszkiem z Zielonego Zagonka, który chcę wykończyć, i sklepowym płynem na usunięcie osadu po zagonkowym proszku. Wydaje mi się, że pierze nie gorzej od tego sklepowego. Pewne miejsca muszę i tak zaprać ręcznie, lecz Persil też by ich nie doprał bez pomocy.
** Ten przepis na płyn najwyraźniej zniknął ze strony, albo ja go teraz nie umiem odnaleźć. Pojawiła się za to pasta do prania, podobno szybsza do zrobienia i inaczej dozowana do pralki. Czemu nie, wypróbuję i ją, jak mi się płyn skończy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz