Ludzieeee, ale mi się wtopa trafiła 😁 Chciałam porobić wzorki. Zrobiłam sobie wywar z korzenia rzewienia, i drugi z galasów. Bo jak ostatnio zobaczyłam pod dębem mnóstwo galasów jak mirabelki, od razu sobie przypomniałam, że z tego drzewiej atrament robili. Ciekawa byłam, jaki to da kolor. Spodziewałam się bardzo ciemnego, wyszedł dość intensywnie żółty. Odrobina była jednego i drugiego wywaru, tak z 40-50 ml. No i teraz zamieszałam mydło:
300 g kokosa
200 g shea
200 g ryżu
300 g rzepaku
i odpowiednio NaOH wg soapcalc.
Otóż tak: ryż dał sam z siebie żółty kolor. Trudno, myślę sobie, to już dodam ten żółty kolorek z galasów, odleję część i jeszcze dodam rzewień. Przygotowałam formę z przegródkami, bo mi się marzył jakiś swirl albo cokolwiek takiego. Leję żółtą masę, a tu choroba, łyżką muszę wygarniać. Domieszałam rzewienia. Trudno było, bo się masa zaczęła kawalić. Jak ją zamiąchałam blenderem, to już w ogóle musiałam tą łyżką wpychać. A potem wyjąć przegródki - ni w ząb, bo się rękawice ślizgają! Rodzina wspomogła mnie solidnym zwitkiem papieru toaletowego, i jakoś pomagając sobie nożem z jednej strony wyciągnęłam te przegródki. Razem z nimi zaczęło wyłazić z formy mydło, bo się do nich po prostu na amen przylepiło. Upchnęłam je jeszcze na siłę, patrzę przy tym upychaniu, a tam już żel się robi na całego!
Siedzi teraz to cudo w piekarniku (wychłodzonym - ale koty przynajmniej nie wlezą). Nie okrywam, skoro tak mu dobrze idzie. Oj, boję się jakiegoś rekordu. Jeszcze trwa listopad, konkurs się nie skończył.
😁
Było co podziwiać. Jedni pocieszali, że całkiem ładne, inni radzili wysyłać na konkurs szkaradków (nie wysłałam koniec końców). Jednej koleżance nawet skojarzyło się z zajęciami w prosektorium: to czerwone wyglądało jak mięśnie, żółtawe jak tłuszcz. Widać do dużej doszłam wprawy! Całość miała jedną przyjemną cechę: zapach. Dolałam tam całą fiolkę olejku may-chang, zbliżonego, jak na mój niezbyt czuły nos, do zapachu trawy cytrynowej. Następnego dnia wydobyłam mięsne mydło z formy, pokroiłam w kostki, a że okazało się bardzo miękkie, nawet zachciało mi się wyrzeźbić w nim kwiatek.
Wróciłam do niego przed Bożym Narodzeniem, skoro wypadało myśleć o prezentach. Skroiłam z kostek nierówny wierzch. Przez czas leżakowania mydło stwardniało i już się nie paćka tak jak na początku. Zapach ładnie się utrzymuje. Muszę przyznać, że mimo tych przygód jest bardzo przyjemne w użyciu.
Wnioski: z galasami dam sobie spokój. Marny ten kolor. Natomiast rzewienia nie dałam dużo, a następnym razem postaram się jeszcze mniej, bo jest mocny. A ponadto ostatnio stwierdziłam, że 5% przetłuszczenia to za mało jak na moją suchą skórę. Ludzie tak robią, chwalą sobie i polecają, ja mam jednak dłonie od dawna tak przesuszone, że muszę spróbować dawać więcej tłuszczu. Mam nadzieję, że wreszcie trafię na proporcje, które mi na to pomogą.
/Dopisek: aby nie było, że te galasy nie mają wartości zielarskiej czy kosmetycznej, a tylko dają nieco kolorku, oto co nieco o nich z punktu widzenia szkoły przetrwania, i jeszcze trochę, oraz nieco ogólnych wiadomości o dębie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz